مهندسی عمران ایران
مطالب عمومی مهندسی عمران معماری شهرسازیمهندسی عمران ایران
مطالب عمومی مهندسی عمران معماری شهرسازیمقدمه ای بر تفنگهای مغناطیسی
چنانکه می‌دانیم در پرتاب‌کننده‌های متعارف، براثر انفجار باروت و آزاد شدن حجم قابل توجهی از گاز ناشی از انفجار، فشار قابل ملاحظه‌ای ایجاد می‌گردد که سیستمهای مختلف پرتاب‌کننده در جهت استفاده از این فشار برای پرتاب پرتابه و احیاناً مسلح کردن مجدد پرتاب‌کننده طراحی شده‌اند.
از آنجا که نیروهای الکترومغناطیسی، نیروهای نسبتاً قدرتمند و قابل کنترلی می‌باشند عموماً سیستم جایگزین فوق‌الذکر، در طراحی‌های مختلف جهت استفاده از این نیروها برای پیش‌رانش پرتابه جستجو شده است. توضیح اینکه براثر حرکت نسبی قطبهای مختلف مغناطیسی و الکتریکی در مجاورت یکدیگر، برآنها نیروهایی اعمال میشود که بزرگی و جهت آنها به شدت میادین مغناطیسی و الکتریکی و فاصله‌ی بین قطب‌ها و نیز سرعت جابجایی آنها نسبت به یکدیگر بستگی دارد. از آنجا که این پارامترها، به‌ویژه سرعت جابجایی، با استفاده از فناوریهای موجود، به‌راحتی قابل کنترل و افزایش است به‌سهولت می‌توان علاوه بر هدایت و جهت‌دهی به نیروهای الکترومغناطیسی، آنها را به‌اندازه‌ی کافی افزایش داد و در سیستمهای مختلف مهندسی، مثل الکتروموتورها، سلونوئیدها[1]، توربین‌ها، و ...، از آنها استفاده کرد. طبیعی است که طراحان مختلف، به‌فکر استفاده از این نیروی بزرگ قابل کنترل به‌عنوان نیروی پیشران پرتابه باشند تا علاوه بر حذف معایب فوق‌الذکر سیستم انفجاری، احتمالاً سرعتهای بیشتری برای پرتابه نیز به‌دست آید.(شکل1)
شکل 1
تفنگ مغناطیسی ریلی
یک تفنگ ریلی تفنگی کاملاً الکتریکی است که به پرتابهای رسانا در امتداد یک جفت ریل فلزی شتاب میدهد. در تفنگ ریلی از دو تماس الکتریکی لغزشی یا غلطشی که اجازه ی عبور جریان الکتریکی بزرگی از پرتابه را میدهد استفاده میشود. این جریان در تعاملی متقابل با میدان منغناطیسی قوی ایجاد شده بوسیله ی ریلهای حامل جریان، به پرتابه شتاب میدهد. آمریکا تفنگ ریلی ای را آزمایش کرده است که به پرتابهای 3.5 کیلوگرمی سرعتی تا هفت برابر سرعت صوت میدهد.
یک تفنگ ریلی از دو ریل فلزی موازی متصل به یک منبع تغذیه ی الکتریکی تشکیل شده است. هنگامی که یک پرتابهی رسانا به میان دو ریل هدایت میشود مدار بسته میشود. الکترونها با شروع حرکت از پایانه ی منفی منبع تغذیه در طول ریل منفی از بین پرتابه در طول ریل مثبت به پایانه ی مثبت منبع تغذیه بازمی‌گردند. این جریان باعث میشود که تفنگ ریلی شبیه یک آهنربای الکتریکی میدان مغناطیسی پرقدرتی را در ناحیه ی بین ریلها ایجاد کند. میدان مغناطیسی برطبق قانون دست راست، اطراف هر رسانایی در مدار به وجود میآید. چون جهت جریان در دو ریل مخالف یکدیگر است میدان مغناطیسی خالص بین ریلها عمود بر سطح بین ریلهاست. چون جریان عبوری از پرتابه در واقع عمود بر این میدان مغناطیسی است یک نیروی لورنتس[2] بر پرتابه وارد میشود که به آن در امتداد ریلها شتاب میدهد. همین نیرو همچنین بر ریلها به طرف بیرون وارد میشود و سعی در باز کردن آنها از یکدیگر میکند، اما چون ریلها به گونه ای پابرجا مستحکم شده‌اند قادر به حرکت نیستند. پرتابه در امتداد ریلها به طرف انتهای مقابل منبع تغذیه میلغزد.یک منبع تغذیه ی بسیار بزرگ که جریانی از مرتبه ی میلیون آمپر فراهم میکند باعث اعمال نیرویی عظیم بر پرتابه میشود که به آن شتابی در حد چند کیلومتر بر ثانیه میدهد. اما از طرفی گرمای ایجاد شده ی ناشی از جریان الکتریکی و پیش‌رانش پرتابه کافی است که به سرعت ریلها را فرسوده کند. چنین تفنگ ریلی ای نیاز به تعویض مکرر ریلها دارد یا در آن باید از یک ماده ی مقاوم در مقابل گرما استفاده شود که به اندازه ی کافی رسانا باشد که همان اثر الکترومغناطیسی را ایجاد کند.
با اعمال یک پالس الکتریکی شدید به یک تفنگ ریلی عمل پرتاب پرقدرتی توسط این وسیله صورت می‌گیرد. ایده‌ی این اختراع علاوه بر اثر الکترومغناطیسی فوق الذکر بر این مبنا استوار است که دوقطبیهای مغناطیسی ریز محیط به سمت ناحیه‌ی شدید میدان مغناطیسی‌ای که بر اثر عبور جریان در حلقه ایجاد میشود کشیده شده و فشار را در این قسمت افزایش می‌دهند که متعاقباً این فشار افزایش یافته عمل پرتاب یک پرتابه را صورت میدهد. لذا لازم است به نقش فشار هوا در پدیدهی دیامغناطیسم[3] و نیز در جاذبه یا دافعه‌ی بین سیمهای حامل جریان اشاره شود.
به طور خلاصه اولاً میدان مغناطیسی ایجاد شده در بین و اطراف دو سیم حامل جریان موازی یا پادموازی به گونه‌ای است که باعث جذب مولکولهای اکسیژن (که دارای دوقطبیهای مغناطیسی با قدرتی قابل ملاحظه در مقایسه با دیگر گازها می‌باشند) به سمت ناحیه‌های شدید این میدان میشوند و لذا فشار هوا را در آن نواحی بالا برده و باعث جاذبه یا دافعه‌ی سیمها نسبت به یکدیگر، یا درواقع هل داده شدن به سمت یکدیگر یا دورشدن از یکدیگر میشوند و این فرایند دقیقاً مشابه حالتی است که تئوری فوق الذکر رایج الکترومغناطیس برای جاذبه و دافعه‌ی دو جریان موازی یا پادموازی پیشگویی میکند. ثانیاً، می‌دانیم که اجسام از میدانهای شدید مغناطیسی رانده میشوند، درصورتی که اجسام خود خاصیت مغناطیسی نداشته باشند که آنها را به طرف قسمت شدید میدان مغناطیسی جذب کنند، این پدیده به صورت دفع اجسام از قطب‌ها یا نواحی شدید میدان مغناطیسی مشاهده میشود که به این پدیده دیامغناطیسم گفته میشود. آنچه در رابطه با توجیه این پدیده باید ذکر کرد این است که مولکولهای اکسیژن هوای محیط آزمایش که دارای دوقطبیهای مغناطیسی هستند به سمت ناحیه‌ی شدید میدان مغناطیسی کشیده شده و در آنجا فشار هوا را افزایش می‌دهند که این پدیده مشابه با قانون ارشمیدس باعث رانش اجسام واقع در این ناحیه‌ی شدید مغناطیسی میشود. در پدیدهی جاذبه یا دافعه‌ی بین حاملین جریانهای الکتریکی به نظر میرسد نقش این افزایش فشار هوا در جریانهای بسیار بزرگ مورد استفاده در تفنگ ریلی خیلی بیشتر از علت الکترومغناطیسی مذکور باشد.(شکل2)
شکل 2
مقدمه ای بر قطارهای شناور مغناطیسی
قطارهای مگلو[4] یا ماگلو گون های از قطارها هستند که بطور شناور در هوا در فاصله کمی از ریل قرار دارند و بدون دریافت مقاومت زیادی از محیط میتوانند با سرعت بسیار زیاد به پیش بروند. این قطارها برای حرکت خود ازنیروی الکترومغناطیسی بهره میگیرند.در مگلو تماس با ریل وجود ندارد و قطارها به جای غلتیدن چرخها بر روی ریل ،با نیروی مغناطیسی در هوا شناور شده و با سرعتی بیش از 500 کیلومتر در ساعت به جلو رانده میشوند.
نام مگلو از دو واژه انگلیسی مگنتیک[5](مغناطیسی) و لویتیشن[6](شناوری)درست شده است. نوآوری مگلو مشترکات بسیار کمی با ترابری ریلی سنتی دارد و با خطوط ریلی معمولی سازگاری و تطابق ندارد.
نخستین خط بازرگانی مگلو در شانگهای چین به طول ۳۰ کیلومتر و به وسیله یک شرکت آلمانی ساخته شده است.این راه آهن، فرودگاه شانگهای را به مرکز این شهر پیوند داده است. (شکل 3)
شکل 3
مفهموم کلی و اساس قطار های شناور مغناطیسی"مگلو"
اساس و پایه اینکه یک قطار مغناطیسی"مگلو" چگونه کار میکند خیلی ساده است.قطار در طول مسیر چون آهن ربا عمل کرده است.همانطور که از کار کردن با آهنربا میدانید قطبهای مخالف همدیگر را جذب و قطبهای همسان همواره همدیگر را دفع میکنند. ریلی که قطار روی آن سوار است ردیفی از آهنرباهای همقطبی میباشد که با قطار در تماسند.این ساز و کار یک بالشک بادی میان ریل و قطار میسازد.
تصویر زیر پایه و اساس قطارهای "مگلو"(شناوری مغناطیسی) روی ریل نمایش داده شده است.آهنرباهای روی واگن قطبی همنام با آهنرباهای روی ریل دارند.تاثیر قطب های همنام روی هم باعث میشود قطار بر روی ریل شناور و معلق بماند.(شکل 4)
شکل 4
حرکت رو به جلو این قطارهای بر پایه ی نیروی جلوبرنده ی مغناطیسی روی ریل میباشد.ریل پوشیده شده است از آهنرباهایی که قطبهایشان میتوانند به سرعت تعویض شوند تا بصورت رفت و برگشت قطار را جذب ودفع کنند.هر آهنربا یک متغییر الکتریکی دارند که به آن متصل شده است.این آهنرباهای متغییربا رایانه کنترل میشوند تا سرعت قطار تند یا کند کنند.(شکل 5)
شکل 5
انواع سیستم های مگلو
سیستم حمل و نقل شناور مغناطیسی یا مگلو سیستمی است که وسیله نقلیه توسط نیروی الکترومغناطیسی، معلق و هدایت شده و به جلو رانده می شود. مگلو می تواند به سرعت هواپیماهای جت(500 تا 580 کیلومتر بر ساعت) برسد. با وجود آنکه ایده این سیستم به چند دهه قبل باز می گردد اما محدودیت های اقتصادی و فناوری مانع استفاده و توسعه این سیستم در سطح وسیع شده است و در حال حاضر تنها یک سیستم مگلو در دنیا به طول 30 کیلومتر به صورت تجاری در حال بهره برداری است. فناوری مگلو هم پوشانیی با سیستم ریلی متعارف ندارد و به هیچ عنوان بر خطوط ریلی معمولی منطبق نیست.
به علت عدم وجود تماس فیزیکی بین وسیله نقلیه و مسیر حرکت، نیروی اصطکاک موجود فقط بین وسیله نقلیه و هوا وجود دارد . در نتیجه قطارهای مگلو بالقوه می توانند با مصرف انرژی پایین تر و ایجاد صدای محیطی کمتر و با سرعت بالاتر حرکت کنند . سرعتی که برای قطارهای مگلو در آینده پیش بینی می شود 650 کیلومتر بر ساعت است و در صورت تحقق این امر قطارهای مگلو رقیبی برای هواپیما در مسافتهای تا 1000 کیلومتر می توانند باشند.
از لحاظ فناوری، دو نوع سیستم مگلو سریع السیر و معمولی وجود دارد . سیستم مگلو معمولی که حداکثر سرعت آن 100 کیلومتر در ساعت است در ژاپن و کره به صورت تجاری برای حمل نقل شهری استفاده می شود. از امتیازات بسیار ویژه و مطلوب آن نداشتن هیچگونه صدا هنگام حرکت است.(شکل6)
شکل 6
مگلو سریع السیر حداکثر تا 500 کیلومتر در ساعت حرکت می کند و برعکس سیستم مگلو معمولی در سرعتهای بالا صدای آیرودینامیک[7] شدیدی ایجاد می کند. در حال حاضر سه نوع فناوری مگلو سریع السیر در دنیا وجود دارد که عبارتند از :
- سیستم مگلو بر مبنای شناور الکترو مغناطیسی یا سیستم آلمانی EMS
- سیستم مگلو بر مبنای شناور الکترو دینامیکی یا سیستم ژاپنی EDS
- سایر سیستم های مگلو در مراحل آزمایشی و مقیاس کوچک هستند و معروف ترین آنها اینداکتراک[8] است.
در سیستم آلمانی ، سیستم شناوری و جلو برنده واحد است ولی در سایر سیستمها جداگانه دیده می شود. میزان شناوری سیستم آلمانی حدود 1 سانتیمتر ولی در سیستم ژاپنی در حدود 10 سانتیمتر است که لازمه آن ایجاد میدانهای شدید مغناطیسی از طریق آهنرباهای ابررسانا است . علت این مقدارشناوری ایمن بودن در برابر موج های زلزله زیادی است که در ژاپن رخ می دهد.
هرچه طول سفر کمتر باشد نسبت زمانی که مسافران برای رفتن از ایستگاه به مقصد اصلی و یا از مبدأ خود تا ایستگاه صرف می کنند نسبت به طول کل زمان سفر بیشتر می شود. بنابر این هرچند سرعت قطار مگلو در مسیر بین دو ترمینال بسیار بالا است ولی چون زمان دسترسی مسافرین به ترمینالها مقدار ثابتی است در مسیر های کوتاه این زمان در کل زمان سفر نمود یافته و اثر سرعت بالای قطار مگلو را کم رنگ می کند. به عبارت دیگر هرچه طول مسیر مگلو کوتاه تر شود تأثیر سرعت بالای سیستم مگلو بر کل زمان سفر کمتر می شود. بررسیها نشان می دهد حداقل طول مسیر مناسب برای سیستم مگلو حدود250 کیلومتر می باشد. از طرفی برای مسیرهای بیشتر از 800 کیلومتر هواپیما با توجه به سرعت بالا با سیستم
مگلو برابری می نماید. بنابراین می توان گفت در محدوده بین 250 تا 800 کیلومتر سیستم مگلو در صورت مهیا بودن شرایط مناسب از لحاظ زمان سفر تقریباً بی رقیب است.
پروژه های انجام شده در دنیا
بیرمنگام[9] انگلیس 1995
اولین سیستم تجاری مگلو معمولی در دنیا قطاری بود که با این فناوری به صورت خودکار در یک مسیر 600 متری بین ترمینال فرودگاه بین المللی بیرمنگام و ایستگاه راه آهن بیرمنگام در نزدیکی فرودگاه بین سالهای 1984 تا 1995 کار می کرد. ارتفاع شناوری قطارها در این سیستم 15 میلیمتر بود .این سیستم به مدت 11 سال کارکرد و در اواخر عمر به دلیل کهنگی تجهیزات و بروز مشکلاتی که آن را غیر قابل اعتماد ساخته بود با سیستم دیگری جایگزین شد.
قطار مگلو شانگهای
کنسوسیوم ترنسراپید[10] اولین خط عملیاتی مگلو سریع السیر در جهان را در چین ساخته است(شکل7).این خط 30 کیلومتری از جنوب شهر شانگهای شروع و به فرودگاه بین المللی شانگهای منتهی می شود. بالاترین سرعتی که در این مسیر بدست آمده است 501 کیلومتر بر ساعت است. تا قبل از برگزاری نمایشگاه بین المللی 2010 شانگهای طول این مسیر به 160 کیلومتر رسید.
شکل 7
این مسافت توسط این قطارها با حداکثر سرعت 431 کیلومتر بر ساعت و سرعت متوسط 250کیلومتر بر ساعت در 7 دقیقه و 20 ثانیه طی می شود.
خط کیوریو – توبو ژاپن(لینیمو[11])
اولین خط مگلو درون شهری(معمولی)جهان از مارس 2005 در آیچی ژاپن آغاز بکار کرد . طول این مسیر 8.9کیلومتر است و دارای 9 ایستگاه می باشد. حداقل قوس 75 متر و حداکثر شیب آن 6 درصد است. حداکثر سرعت در این خط 100 کیلومتر بر ساعت است. این خط توسط شرکت اچ اس اس تی چوبو[12] ساخته شده است.
مقایسه قطارهای شناور مغناطیسی"مگلو" با قطارهای تندرو برقی
راه آهن تندرو و مگلو با وجود تفاوت عمده آنها در فناوری مورد استفاده، دارای مشترکات قابل توجهی از جمله مسیر اختصاصی ویژه جهت کارآیی حداکثر، ظرفیت بالا، برقی بودن، نیاز به مسیر هوایی و یا هم سطح با حفاظ و بدون تقاطع می باشند. در عین حال سیستم مگلو دارای برتریهای زیر بر راه آهن تندرو است:
- سرعت حداکثر بالاتر ( 1,5 تا 2 برابر)
- ناوگان سبک تر (باید توجه داشت که در سیستم مگلو بخشی از سیستم جلو برنده در زیر بنا قرار می گیرد)
- سیستم پیشرفته تری در کنترل و ایمنی تردد میباشد(بدون راننده)
- ویژگی ترمز و شتاب گیری بهتر، در نتیجه امکان توقف در تعداد بیشتری ایستگاه را میسر می سازد بدون اینکه زمان سیر متوسط زیاد تحت تاثیر قرار گیرد.
- امکان پیاده سازی قوس ها و شیبهای تندتر که در نواحی کوهستانی، می توان مسیر کوتاه تر و درنتیجه ارزان تری ایجاد کرد (البته با تأثیر منفی زیاد در سرعت متوسط)
- پیش بینی هزینه های پائین تر تعمیر و نگهداری
- قابلیت انعطاف در آرایش قطارها (برای ترافیک کمتر، قطارهای کوتاه تر با ثابت نگهداشتن فاصله زمانی، اعزام می گردد)
- راحتی بیشتر مسافرین در مسیرهای مستقیم
- آثار کمتر زیست محیطی (صدای محیطی کمتر در سرعتهای کمتر)
- ظرفیت بالاتر ( 7728 مسافر در هر جهت در هر ساعت، 38 ٪ بیشتر از راه آهن سریع السیر)
- تقارن در مصرف برق
شکل 9 قطار تندرو برقی
هزینه ساخت سیستم مگلو و مقایسه آن با قطارهای تندرو
با توجه به تفاوت فناوری سیستم مگلو و راه آهن تندرو مقایسه نظیر به نظیر هزینه آنها در دو بخش ناوگان و زیربنا میسر نیست.قسمتی از نیروی کشندگی مگلو توسط آهنرباهای کنار خط تأمین می شود در حالیکه تمام نیروی جلوبرندگی در راه آهن تندرو از داخل ناوگان تأمین می شود. این مسئله ناوگان راه آهن تندرو را نسبت به ناوگان مگلو ارزان تر می سازد. بنابراین می توان گفت بخشی از هزینه های ناوگان مگلو در ز یربنا قرار می گیرد و مقداری مقایسه این دو سیستم را دچار خطا می سازد.
به طور کلی می توان گفت هزینه های ساخت مگلو بسیار بالاست و تقریباً در هیچ حالتی کمتر از راه آهن تندرو نیست. نکته مهم تر اینکه در هر دو حالت سیستم مگلو و راه آهن تندرو، هزینه های ساخت شدیداً وابسته به شرایط مسیر و سایت ساخت خط است و بسته به شرایط می تواند تفاوت زیادی نماید. برای سیستم مگلو با فناوری آلمانی که در چین اجرا شده است یک مسیر 30 کیلومتری با هزینه 1.2میلیارد دلار اجرا شده است یعنی در حدود 40 میلیون دلار در هر کیلومتر هزینه شده است. ژاپنی ها برآورد کرده اند که خط مگلو با فناوری ژاپنی بین توکیو و اوزاکا حدود 69 تا 83 میلیارد دلار یعنی به ازای هر کیلومتر مسیر در حدود 222 تا 267 میلیون دلار هزینه دربر داشته باشد. با این وصف مشاهده می شود هزینه ساخت مگلو بسته به فناوری و مسیر مورد نظر می تواند بسیار بالا باشد.
مشکلات و ابهامات در اجرای سیستم مگلو
سیستم مگلو یک فناوری نوین است که در تعدادی از کشورها از جمله آلمان و ژاپن و آمریکا به کندی در حال توسعه است و سیستم آلمانی در مقیاس بسیار محدودی از سال 2004 در حال استفاده تجاری است که آن هم تا حدودی با دیدگاه ارزیابی سیستم ساخته شده است . از این رو سیستم مگلو به بلوغ نرسیده است و از چندین جنبه از جمله موارد زیر در مورد آن عدم اطمینان و قطعیت وجود دارد:
- هزینه های سرمایه گذاری دراز مدت، بهره برداری و تعمیر و نگهداری فناوری های موجود مگلو با توجه به اینکه عملاً در دراز مدت و در پروژه های متعدد بهره برداری نشده اند.
- مشخصه های کارایی دراز مدت هریک از فناوریهای موجود به عنوان مثال اینکه در شرایط آب وهوایی ایران با توجه به اینکه نسبت به اروپا کاملاً متفاوت است چگونه خواهد بود.
- شانس رفع موانع فناوری که ممکن است هزینه های طول عمر مربوط به نصب، بهره برداری و نگهداری سیستم مگلو را به طور چشمگیر و قابل توجهای کاهش می دهد.
- طبعات پیش بینی نشده ایمنی که ممکن است در طول عمر پروژه خود را آشکار سازد. همانطور که در اواخر سال 2006 برای سیستم مگلو آلمان در خط تست با سانحه ای مرگبار روبرو شد. گرچه گفته شد این سانحه ناشی از اشتباه انسانی بوده است.
- عدم امکان استفاده از خطوط ریلی موجود.
- وابستگی فنآوری بالا به شرکتهای محدود موجود.
- نحوه برخورد و استقبال عمومی مردم از سیستم.
حوادث رخ داده در سیستم مگلو و ایمنی این سیستم
از آنجایی که سیستم قطار مغناطیسی عمر چندان طولانی نداشته است و در مقیاس تجاری و سطح گسترده ای مورد استفاده قرار نگرفته است نمی توان در مورد ایمنی آن از لحاظ تجربی اظهار نظر کرد . تئوری کار این سیستم ، ایمنی بالایی را برای آن نشان می دهد. با این وجود سیستم مگلو آلمان که در خط تست آن سیر می نماید تاکنون دچار یک مورد سانحه شده است. از این خط برای سفرهای توریستی و به نمایش گذاشتن فناوری این نوع قطار استفاده می شود. در روز 23 سپتامبر 2006 ، برخورد یک قطار مغناطیسی (مگلو) سریع السیر در این خط که در شمال غربی آلمان قرار دارد با وسیله نقلیه دیگری روی خط حداقل 23 کشته و 10 زخمی به جا گذاشت. در این سانحه واگن های خسارت دیده روی خط که در ارتفاع پنج متر ی از سطح زمین قرار دارد، معلق مانده بودند که این امر باعث اختلال در امر امداد رسانی شد. مأموران امداد با استفاده از نردبان های آتش نشانی و جرثقیل، خود را به واگن های آسیب دیده رساندند.قطار به یک وسیله نقلیه که برای امور تعمیر و نگهداری خط استفاده می شد، برخورد کرد این وسیله دو سرنشین داشت. گرچه علت حادثه به طور رسمی اعلام نشده است ولی گفته می شود علت نقص فنی نبوده است و خطای انسانی باعث بروز آن شده است.
شکل 10
نتیجه گیری
راه آهن به عنوان یکی از اولین پیشگامان صنعت حمل و نقل عمومی و در ابتدا بدون رقیب و وسیله اصلی حمل و نقل بین شهری محسوب می شد. با پیدایش هواپیماهای مسافری در مقیاس تجاری و توسعه اتوبان ها و صنعت اتومبیل این نقش به شدت کاهش یافت. از دهه 60 با توسعه خطوط راه آهن تندرو در ژاپن و فرانسه امید به بازیابی نقش راه آهن در حمل و نقل عمومی قوت گرفت . ویژگیهای منحصر به فرد این نوع سیستم ، استفاده از آن را برای مردم و توسعه آن را توسط دولت ها دلپذیر ساخته است.
در این راستا فناوری جدیدتر قطار مغناطیسی یا مگلو بر مبنای شناور مغناطیسی در رده سیستمهای حمل و نقل زمینی سریع السیر ابداع گردیده است.
با توجه به مطالب گفته شده نتایج زیر گرفته می شود:
1. نظر به هزینههای بسیار بالای ساخت، بهره برداری و نگهداری راه آهن تندرو و همچنین سیستم مگلو نسبت به خطوط متعارف (حداقل 10 برابر) توسعه آن در کشورهایی بیشتر توجیه پذیر است که دارای شرایط لازم از جمله چگالی جمعیتی بالا و تقاضای سفر بیشتر،باشند.
2. کشور ایران از جمله کشورهایی است که به نظر می رسد با توجه به وجود برخی از قطبهای جمعیتی و شرایط خاص کشور از لحاظ امکانات و ضعف در ایمنی حمل و نقل جادهای و هوایی، در برخی از مسیرها استفاده از قطار تندرو و یا سیستم مگلو توجیه پذیر باشد. با این حال این کار باید با دقت صورت گرفته و با توجه به شرایط ویژه کشور به طور کامل از نظر فنی و اقتصادی مطالعه شده و با در نظر گرفتن تهدیدها و فرصتها و الزامات خاص احداث این نوع خطوط که به مراقبتهای ویژهای نیاز دارد در خصوص امکان احداث این نوع خطوط در ایران و مسیرها و روشهای مناسب احداث آن تصمیم گیری نمود.
3. با وجود آنکه سیستم مگلو نسبت به راه آهن تندرو دارای مزایای نسبی است ولی با توجه به وجود ابهامات و عدم اطمینان و باور کامل نسبت به آن باید در انتخاب این سیستم دقت زیادی نمود.
سیستم مگلو در مقایسه با راه آهن تندرو برای مسیرهای مشابه با راه های مورد نظر در کشور، به طور قابل ملاحظه ای گران تر است .
مراجع
[1]گزارش پروژه معرفی و مقایسه راه آهن سریع السیر و قطار مغناطیسی"مگلو"،حسین امین صدرآبادی،مرکز تحقیقات راه آهن،1386.
[2] رویداد هفته شماره نوزدهم.30 شهریور 1390.
[3] Potential Applications of Maglev Railway Technology in China, MAOBaohua, HUANG Rong, JIA Shunping,2008
[4] http://universetoday.com/,2012
[5] http://karkabod.ir/,2012
[6] http://www.mehrdadbagherpour.blogfa.com,2012
[7] http://www.ttic.ir/,2012
[8] http://mht19.blogfa.com/,2012
[9] http://www.maglev.ir/,2012
[10] http://ffden-2.phys.uaf.edu/,2002
[1] Solenoid
[2] Lorentz
[3] Diamagnetic
[4] Maglev
[5] Magnetic
[6] levitation
[7] aerodynamic
[8] Inductrack
[9] Birmingham
[10] Transrapid
[11] Linimo
[12] HSST Chubu
