اما در مورد وجه تسمیه دژ – معبد نوشیجان در میان اهالی محلی این قول رایج است که در درون این تپه جامی زرین پنهان بوده است که پس از نوشیدن آب درون آن، جام ندا بر می داشت که : نوش جان ! این ندا در طول زمان تبدیل به نوشیجان شده است. به قول ریش سپیدان منطقه این جام همراه با مجسمه ی یک اسب بالدار زرین بوده است که در هنگام حفاری و کاوش توسط انگلیسی ها به خارج از کشور انتقال یافته است.
این دژ – معبد واقع در دشتی است به نام شوش آب یا به زبان محلی (شیشو) که امروزه نیز روستایی در نزدیکی این دژ به همین نام برپا است و در هنگام بهار و ریزش باران سطح دشت را تا دامنه ی تپه، دریاچه ای کم عمق و زیبا فرا می گیرد.