دهه هفتاد آغاز فعالیت‌های نوینی در عرصه هنر مفهومی و پرفورمنس است. آثار گروهی از هنرمندان اجرایی- مفهومی شباهت‌های فراوانی با ایده‌های آبرامویچ دارد. به طور مثال: ویتو آکونچی(Vito-Acconci) با پرفورمنس‌هایی پرخاش‌جویانه و عصبی بدن را به عنوان شاخصه‌ای مطلوب جهت بهره‌گیری هنری به کار می‌گیرد. بدن به عنوان ماده‌ای خام که می‌توان با آن به طراحی پرداخت. بدن پاره پاره‌می‌شود،باز می‌گردد و می‌توان مانند پزشکان قرن هفدهم درون آن را حریصانه کاوید. می‌توان درد، رنج، فقدان را در آن به خوبی مشاهده کرد و به چیستی‌های پنهان آن پی برد. در مطالعه فیزیکی ـ پرفورماتیو بدن، ذهن راه کارهای بی شماری دارد، از محدودیت‌های طبیعی عبور کرده و به"مابعد بدن" دست می‌یابد. دنیس اوپن هایم(Dennis Oppenhiem) و تری فاکس(Terry Fox) نیز در این راه با آکونچی همراهند. هر سه در ژانویه 1971 پرفورمنس‌هایی را در گالری ریس پالی(Rees Palley Gallery) نیویورک به اجرا می‌گذارند. آکونچی تبدیل به عقربه یک ساعت می‌شود. تری فاکس با صابون نان می‌پزد. دنیس اپن هایم نیز به مانند جادوگران سرش را درون تیوپ چرخ ماشین می‌کند و آواز می‌خواند. کریس بوردن(Chris Burden) همان سال در حرکتی رادیکال و انتحاری به نام(Shoot) با اسلحه به بازوی خود شلیک می‌کند. وی در 1974 در پرفورمنسی به نام"انتقال تثبیت شده"( Fixed Trans) خود را به یک فولکس واگن مصلوب می‌کند. سه سال پیش نیز با ریختن آب و پرتاب سیم برق در خیابان یک حرکت رادیکال دیگر را به نام"115 یا 220" به نمایش می‌گذارد. دنیس اپن هایم در پرفورمنسی دیگر به مدت 4 روز و در حالی که کتابی را روی سینه‌اش گذاشته بود در آفتاب دراز می‌کشد.
ویتو آکونچی و استیون هال؛ خلق بدنهْ گذرْ گالریِ هنر و معماری
بدنهْ گذرِ خیابانیِ در خدمت هنر و معماری یک فضای گالری وار کوچک در نیویورک است. این پروژه همکاری بین ویتو آکونچی هنرمند ساکن نیویورک و استیون هال معمار ساکن نیویورک بود. پروژه یک نمای کنش پذیر بازیگوشانه از دوازده صفحه با محورهای عمودی و افقی, گالری را مستقیماً به خیابان باز می کنند.
این بدنه جایگزین نمای طبقه ی همکف موجود شد. گشودگی های بزرگ مقیاس فضای گالری کوچک را بزرگتر نمایان کردند. بدنه باریکه راهی را در امتداد طول نما و به موازات گشودگی های گالری به تعداد زیادی از بازدیدکنندگان تخصیص می دهد. گشودگی های کنش پذیر یک رابطه ی پویا بین درون و برون خلق می کند, و اجازه می دهد نمای کوچک در مسیرهای گوناگونی به واسطه ی تغییر وضعیت صفحات پدیدار شود.
پروژه ی کوچک مقیاس بسیار موثر و موفق از ایده هایی که خیلی از معمارها سعی کردند به صورت تک به تک برای یک فضای انعطاف پذیر, کارکردی , پویا ونمایشگاهی به کار گیرند استفاده کرد و از تجمیعشان چنین فضایی تولید کرد. نما سال 2007 با یک روکش جدید نوسازی شد.